Manali - backstage

- Donderdag 2 september, 08.30h-
Normaal zouden we vandaag een trektocht maken met Isabel, onze plaatselijke gids...
Een gloeiende Simon naast me beloofde niet veel goeds. Het beestje in Dharmsala opgelopen was weer de kop op gestoken, en dit keer was het menes...
De arme jongen moest in het ziekenbedje blijven, rillend onder 3 dekens. Het magische kruidendrankje van Meera, maakte plaats  voor Belgisch paardenmiddel in de hoop op een snel herstel.
Terwijl ik voor de deur waakte en ondertussen een boekje las, bood onze Israelische buurman me een koffietje aan, echte en straffe!
Het hele dorp hier is trouwens een soort van klein-Israel. Zovele jongeren zijn hier na hun legerdienst op zoek naar rust, vakantie en.. gancha.
- Simon slaapt-
Onze trektocht werd een dagje uitgesteld. Daarom besloot ik een ommetje in het dorp te maken, op zoek naar de plaatselijke tempel. Langzaamaan maakte het toeristische Old-Manali plaats voor het 'real' Manali. De drukke straatjes, volgestouwd met winkeltjes en hun verkopers, toeterende riksja's in alle mogelijke richtingen veranderden in wat meer rust, ambachtelijke bezigheden en joelende kinderen. De betonnen gebouwtjes van het dorpscentrum werden ingeruild voor originele houten huisjes.
De tempel was het kloppende hart van het dorpscentrum voor de Indiers. Een eenvoudig gebouw met een houten interieur en daarrond het plein waar jong en oud elkaar ontmoeten.
De spelende kinderen maakten me nieuwsgierig naar wat er zich verderop bevond. Ik volgde het smalle paadje door appelboomgaarden, en kruiste op tijd en stond de zoveelste appelplukker die zijn volle mand naar het dorp droeg. Tot boven gevulde manden die ze met een band voor hun hoofd dragen, op een paadje waar evenwicht houden een uitdaging is...
Halverwege kruiste ik een oude man die wijn koeien en schapen leidde naar een stukje weiland om te grazen.  Visjist, het volgende dorpje was wat verderop. Dat was althans hetgeen ik uit zijn Hindi kon opmaken.
Gezien ik niet begrepen had hoe ver dat nog ongeveer wandelen zou zijn, besloot ik om nog eens polshoogte te gaan nemen bij onze zieke.
Op de terugweg werd ik vergezeld dor een appelplukvrouwtje, haar naam was om geen 2 keer uit te spreken. Zij begeleide me terug naar het dorp. Er was geen sprake van dat ik ze voor liet gaan, opdat ze sneller beneden zou zijn. Bij het afscheid voor haar huis mocht ik nog een appeltje uit haar mand graaien.
In het ziekenbedje voelde Simon de eerste effecten van de antibiotica. We bestelden een soepje -not spicy. Na 2 lepels was het al genoeg, het was dan ook geen kippensoep van meter.
- Simon slaapt terug-
's Avonds sprak ik met Isabel af om in het dorpje ietsje te gaan eten. Het werd pizza op zn Indisch, gebakken in een echte houtoven. Veel keuze in vegetarische pizza's!
Ze vertelde me dat het dorpje Manali in 10 jaar een toeristische explosie kende... Veel winkeltjes, veel hotels, verharde wegen, ... en dat dit buiten het seizoen een soort van spookdorpje is.
Een groep van te luid zingende Israelische vrouwen duidelijk in hun midlifecrisis maakten dat we onze biezen pakten naar rustigere oorden.
Bij de terugkomst vond ik Simon lezend in bed, minder koorts en meer kleur.
Met de hoop op een betere dag morgen, want met 2 is toch altijd leuker als alleen!