De vis had gesmaakt! Een echte aanrader om weer op krachten te komen. Na het restaurant wandelden we naar onze kamer, en omdat de elektriciteit op onze verdieping slechts met mondjesmaat leek te werken, zochten we het gezelschap van onze Israelische buurman op. Een leuke babbel! We kregen wat meer info - zij het eenzijdig - over hun 'issue', maar dat zij ten allen tijde als laatste redmiddel naar de wapens grijpen. Hij vertelde over zijn jaren in het leger, hoe de Westerse televisie het telkens zo in de kaart bracht alsof zij de slechten waren. Bijvoorbeeld het schip, de marmara, waar ze enkele mensen neerschoten, daarvan wisten ze al heel lang dat het van Turkije zou komen en dat er niet enkel humanitaire hulpgoederen in zouden zitten. Ze gingen, slechts gewapend met een handwapen achter de rug het schip controleren, dat was de enige voorwaarde waarop het verder mocht varen. Toen ze uit de trapladders van de helikopter afdaalden, werden ze echter naar beneden geslaan en getrokken, en zelfs overboord gegooid. Daarop openden ze het vuur. Wat wij dan weer niet weten is dat ze aan elke Europese en Amerikaanse regering vooraf hebben bewezen wat/wie er in dat schip zat, en dat het geen vrije doortocht kreeg zonder controle. Soit, het zal er morgen nog niet opgelost zijn. Even later kwam er nog een Indier naar boven waar we de meest bizarre discussie mee hadden. Actie-reactie bestaat niet, er is maar een actie geweest (oerknal), waarop alles een reactie is. Tweede stelsel van zijn leer is dat de mens niet de mogelijk heeft om zelf keuzes te maken, alles is gepredestineerd. Rond 02.00 werd ik er redelijk pissig van en trokken we naar bed.
De volgende morgen de ultieme uitdaging en een omeletje met tomaten genomen. Annelies rustte verder uit achter havermout/yoghurt/banaan.
Nadat onze zakken gepakt waren, hadden we nog een halve dag te vullen. We trokken samen met Isabel naar de tempel in Manali. Er waren veel toeristen, maar vooral Indische. Heel der families stonden te dringen om op de foto te gaan met ... Annelies. Vriendelijk werd haar gevraagd over ze de arm over de schouder van la mama wilde leggen. Twee jonge knapen gingen 1 voor 1 op de foto. Een nieuwe verovering in het digitaal beeldverslag van hun gsm. Isabel werd gezegend door een zwarte priester, niet vooraleer eerst haar paraplu af te moeten staan. A favour for a favour. We trokken terug het dorp in en gingen nog een laatste heerlijke koffie drinken bij Dylan's roasted and toasted.
We deelden de riksja met Sharon, die ons zijn gegevens meegaf samen met de boodschap Israel te gaan bezoeken 'Very safe country for tourists!' en trokken naar onze bus. De eerste stap naar wat later een 23 uur durende rit zou worden...
In Indie wordt een bus onderverdeeld in personen met ieder een andere functie. Eerst heb je de reizigers, zij moeten slapen en vrezen voor hun leven of wakker blijven en vrezen voor hun leven. Dan heb je de chauffeur en zijn begeleider. Eerst zou je denken dat die begeleider de tweede chauffeur is, maar hij dient volgens ons om de echte chauffeur wakker te houden. Nuja, we hadden een goede chauffeur, hij rook alleszins niet naar de drank. En zo trokken we de nacht in, maar voor eerst een klein onbeduidend mannetje mee te nemen, dat tussen de chauffeur en zijn chaperone op een klein poefje zat, in het midden van de grote cockpit. Hij hield heel braaf zijn mond. In een bus worden er verschillende gevechten aangegaan, kleine en grote. Gevechten van de chauffeur tegen de slaap, het gevecht van de bus tegen de almaar steiler wordende bergflank. Het gevecht van de banden met het afvalt en de vele putten... Maar deze keer hadden we er een extra bij. Anderhalf uur na vertrek begon het kleine mannetje in discussie te gaan met de buschauffeur, die stoicijns kalm bleef. Dan liep hij van voor naar achter in de bus, klampte mensen aan en werd er in Hindi over en weer geroepen. Wanneer we vroegen wat er aan de hand was zei iedereen 'niets'. De tweede keer kreeg de man enkele klappen voor zijn kop en moest braaf weer gaan zitten. Iets later stopten we en sindsdien hebben we hem niet meer gezien. Proberen slapen op zo'n bus is ook geen sinecure. We hadden de eerste twee stoelen, waardoor leek of er constant twee slechte lichttechniekers met hun volgspots naar ons op zoek waren. Vervolgens rijdt men in Indie al toeterend, en de ene toeter is de andere niet. Die van onze bus maakte een geluid alsof je op een voetbalmatch tussen Rummen - Geetbets zou staan. Zo'n ding dat je in gang moet slingeren en dan een hels lawaai maakt. Vervolgens moet je mini-trucks inhalen, die met hun zware ladingen en slechte motoren lijken op slakken die naast elkaar de berg opkruipen. Eens je ze hebt ingehaald, stop je vijf minuten om water in de motor te gieten, laat je ze weer allemaal passeren en begint het spel opnieuw.
Motorrijders dragen helmen, maar veeleer als verweer tegen het zwerfvuil dat uit de bussen naar buiten wordt geslingerd dan als reddingsmiddel tegen een dodelijke smak tegen de grond.
Kort even de verkeersregels:
- Je gaat heel dicht tegen iemand rijden en begint te toeteren
- De voorligger toetert terug
- Wanneer je hem voorbijgaat, steekt hij zijn richtingaanwijzer aan van welke kant je hem voorbijkan. Voor andere dingen worden geen pinkers gebruikt.
Om 09.30 arriveerden we in Delhi en konden we onmiddellijk op de volgende bus stappen naar Jaipur. Klaar voor nog eens 6 uur dooreengerammeld te worden, gelukkig niet meer in de bergen. Tegen 16.00 kwamen we aan en belden we onmiddellijk naar het eerste Trotterhotel. Een gepimpte Riksja (met BMW sticker) kwam ons ophalen en stelde voor morgen een hele tour te maken. Wij willen echter slechts http://4ic.be/Uv en http://4ic.be/3h zien, en dan tegen de avond naar Pushkar http://4ic.be/QG gaan, de kleine witte stad. Isabel zou daar nog heengaan, en dan kunnen we samen met haar als gids eventueel nog wat rondwandelen en iets lekkers eten.
Nu gaan we echter nog eens genieten van een nacht in een bed dat helemaal plat kan...
Hey Simon en Annelies - cool reisverslag. Enjoy!
BeantwoordenVerwijderen