maandag 30 augustus 2010

Cascade de Dharamsala

Hello again!
Blijkbaar is de moesson toch nog niet voorbij, waardoor we niet echt erg veel hebben gedaan.
Gisteren hebben we nog een beetje door de straatjes van Dharamsala gekuierd en nog een tempel ontdekt. Aan de buitenkant van de tempel hangen allemaal rollen, en je moet met de klok mee rond de tempel lopen en die rollen ronddraaien. Ik neem aan dat op die rollen gebedjes staan.  Mooi om te zien, daar niet van. Een mooie uitdaging hier zou zijn het traject tegenwijzersin af te leggen.
WE kwamen terecht op een klein marktplein en wilden even richting St John's Church gaan, tot we lazen dat dit enkel een attractie was voor de toeristische monniken die nog maar zelden een kerk hebben gezien. We trokken terug naar het hotel, maar niet zonder eerst nog een frisse Indische pint - Kingfisher beer - mee te nemen. Terwijl we ons pintje slurpten en een boekje lazen, besloot ik een typische aero... massage te nemen. Dit deed geweldig goed aan de rug en smaakte naar meer. De man wist immers zonder hulp de gevoelige plekken bloot te leggen. Ik besloot morgen opnieuw een afspraak in te plannen en raadde Annelies er ook eentje aan.
Even later trokken we de stad in om iets te gaan eten. Het werd iets Tibetaans. We werden verplicht met stokjes te eten en dat bleek ook de ideale manier te zijn om ervoor te zorgen dat mijn eten niet binnen de 5 min naar binnen was gespeeld. Terwijl ons eten bereid werd, viel de elektriciteit in heel Dharamsala even uit, waardoor ik niet geheel zeker was of ik nu schaap of iets anders aan het eten was.
Na het eten gingen we naar een bar waar alcohol geserveerd werd. Door de drukte moesten we de tafel delen met twee kerels uit Mumbay. Zij bleken te casten voor grote Bollywoodproducties en waren redelijke yuppies. Aangenaam gezelschap, daar niet van. Het enige spijtige is dat die Indiers een geheel eigen interpretatie van het Engels hebben dat maar moeilijk te verstaan is, zeker in een druk cafe. Toen ze vertrokken werden we uitgenodigd om 's anderendaags mee naar een casting in een Tibetaanse school te gaan. Verleidelijk, maar ze vertrokken om 08.00 en het blijft ook wel vakantie.  We besloten om nog ne letste te drinken en kwamen in contact met twee Duitse jongens die met hun moeder op conge waren. Amusante knapen waar we straks nog ene mee gaan drinken. Hun moeder hadden ze in het hotel gelaten, gezien een van de huisregels van het hotel was; Women are not allowed to be entertained after 9 pm.
Na 3 kingfishers - 650 ml each! - vertrokken we door de donkere straatjes richting hotel.

De volgende morgen, na het ontbijt van havermoutpap en banaan trokken we naar een gatlelijke tempel. Het enige interessante dat ik hierover kan meedelen is dat men het marmer aan het polieren was, en die jongens deden dat goed. (Ze mochten zelfs met hun schoenen de tempel in)
Dan trokken we verder naar de waterval boven op de berg. Prachtig en rustgevend zicht. http://4ic.be/ry Aangenaam te vertoeven. Bij terugkeer boekten we twee bustickets om morgenavond 21.00 richting Manali af te zakken. Daar hebben we afgesproken met een Belgisch meisje dat een reisbureau en guesthouse in Indie uitbaat. We blijven bij haar slapen, en zij gaat ons verder op weg helpen bij de rest van onze reis door Rajastan. Eerst gaan we echter met haar een trektocht van 1 of 2 dagen door de bergen maken.
Om deze weinig spannende dag af te sluiten, kropen we de massagetafel op en lieten we ons eens onder handen nemen door Ravinder.
Ondertussen is achter mij de straat veranderd in een kolkende waterval, en hoop ik heelhuids terug te raken in het hotel.
Graag tot volgende keer met hopelijk wat spannender avonturen.

Shanti Shanti
Simon & Annelies

zondag 29 augustus 2010

Een helse tocht naar de Lama

In ons hotel, dat een beetje op Fawlty towers lijkt, kon er enkel eten genuttigd worden op de kamer. Na eens goed uit te slapen bestelden we een ontbijtje van French Toast en wel erg gesuikerde confituur. Shimla werd door de Engelsen gebombardeerd tot zomerhoofdstad omdat het daar aangenamer te vertoeven was. Geen wonder dat het vol Engelse gebouwen staat. We trokken naar een kasteeltje, dat deed denken aan Oxford University. Het werd vroeger bewoond door Engelse hoogwaardigheidsbekleders, maar werd nu bewoond door studenten. Een soort Pauscollege. Behalve dat er geen bier gedronken werd, geen eigen bar aanwezig was, effectief gestudeerd werd, alleen jongens vertoefden…



We trokken verder naar de helihaven. Het leger had nog ergens wat vlakke grond liggen waar een heli op kon landen, en aangezien er maar weinig gevlogen werd, hadden ze er dan maar een golfterrein van gemaakt. Men bekeek ons maar raar toen we daar belandden, maar enkele welgestelde burgers waren geinteresseerd in ons. We werden onthaald als hun gasten en uitgenodigd om in the 17th hole iets te nuttigen. Het spreekt voor zich dat daar wel bier, whiskey… te verkrijgen was. Onze eerste pint op Indiase bodem dus. De welgestelde burgers – sheriff, dokter, en nog iemand – verloren al gauw hun interesse en begonnen aan hun spelletje golf. Wij vertrokken naar het legermuseum. Behalve dat er wat kostuums, wapens, instumenten en foto’s gestald werden, kan ik hier weinig over vertellen.


We namen een taxi naar de mall – de Nieuwstraat van Shimla – en gingen wat eten. OP de achtergrond een gejoel van toeters, bellen, zangers … Blijkbaar was het de bijna verjaardag van Krishna en dat moest nu al gevierd worden. Niet enkel in Belgie begint Kerstmis eind oktober… Een stoet kleurrijke mensen trok al zingend, dansend en musicerend de stad door. Er waren enkele opdrachten die ze onderweg moesten vervullen. Om de zoveel meter hing een aarden pot boven de weg. Enkele stoere locals maakten een flinke piramide en de bovenste moest in 1 slag de pot stukslaan. Lukte hem dat, werd hij beloond met een gekleurde, aardig ruikende smurrie over zich heen te krijgen. Later vernamen we dat er ook een geldprijs aan vast hing. Dat verklaarde alleszins de gretigheid.
We trokken verder naar ons hotel en konden in de donker net een aanval van enkele boze apen afslaan. Terwijl we in het hotel wachtten op de bus, hadden we een aardig gesprek met de twee heren van het hotel. Zij vertelden innemend over de geschiedenis van Indie, Tibet,...
We namen afscheid en gingen naar het busstation. Tegenover deze hel bleken de busstations in Marokko slechts een voorgeborchte. Uiteindelijk vonden we onze deluxe class bus. Deluxe houdt trouwens in dat de zetels van dit smerig gevaarte naar achteren klappen. We vertrokken langs een baan die in Belgie wegens haar smalheid een eenrichtingsweg zou zijn. Hier echter kruisten bussen en trucks elkaar alsof het een lieve lust was. De remmen van de bus krijsten als een nest jonge katten om hun moeder.  Beste was om de Ipod in de oren te steken, en kruisgebed te maken en verder niet te veel vragen te stellen.  Rond 6.30 bereikten we uiteindelijk Dharamsala. We namen een taxi, bestuurd door een kind van ruwweg geschat 14 jaar die slechts in eerste versnelling de berg opreed. Hij leek zich van weinig iets aan te trekken, tenzij toen hij over de poten van een hond reed. We kwamen aan in het hotel, dat gerund werd door een Belgisch Indiaas koppel. We mochten inchecken en sliepen nog enkele uren uit in de kamer. Na een deugdzame douche gingen we ontbijten in een koffiebar waarvan de uitbaters elk een bezoekende hippie hadden opgeschaard. Even later checkten we in, en we vroegen aan de uitbater vanwaar zijn Belgische eega dan wel was. Hij moest dit even opzoeken in zijn incheckboek, maar ze bleek uit de Wevinnestraat te Molenstede-Diest te komen. It's a small world after  all. Helaas was ze tot het einde van de maand op een niet nader bepaalde locatie.
We trokken de stad in en kuierden naar de tempel van de Dalai Lama. Toevallig was de man een lezing aan het geven. Dit verklaarde meteen waarom het zo rustig was in het dorp. Nadat ik gestript werd van al mijn bezittingen, mocht ik ook de Heilige grond betreden.  Aangezien wij geen speciaal pasje hadden, mochten we niet tot op de verdieping van de Lama zelf gaan. We werden verplicht te volgen via luidsprekers en een televisie tussen honderden anderen. Iedereen liep met een radiotje rond, want de woorden van zijne Hoogheid werden simultaan vertaald. Terug op straat werden we tegengehouden door een jongen in een Metallica T-shirt die ons kwam vertellen dat we onze vriendschap, familie edm achter ons moesten laten en door dans en meditatie even tot onszelf moesten komen door naar ons lichaam te luisteren. Voor meer info http://www.subbody.net/ Mijn lichaam vertelde me echter door een licht gerommel in de buik dat het dringend tijd werd een eetgelegenheid of een toilet op te zoeken. Ik laat volgende keer zeker weten welk het geworden is!

Onderweg van Delhi naar Shimla

Onze eerste ervaringen met de Indische NMBS
- In de stations krioelt het van de mensen en bezigheden, ook 's nachts
- De stiptheid dient met een korrel Indisch zout te worden genomen
- De nachttrein was een positieve ervaring, voor de ene al wat meer als voor de andere. Je krijgt al het nodige om je bedje te spreiden en wordt daarna in zachtjes in slaap gewiegd. 

Rond een uur of zes, bij zonsopgang, kwamen we aan in Kalka, een dorpje aan de voet van de Himalaya. Van hieruit besloten we de 'toytrain' te nemen die ons verder naar Shimla zou brengen.
Twee ticketjes normal class, 2 bleekscheten tussen een hoop inboorlingen,,,
De trein klom gestaag, door wel elfendertig tunnels, de bergen in. Langs dorpjes, kleine stationnetjes, doorheen de bossen, terrassen, ... Deze bergspoorlijn werd beschermd als werelderfgoed door de Unesco.
Na een uur of 6 slingeren bereikten we de top, na de stinky stadslucht van Delhi, deed de berglucht en de dragelijke temperatuur ons deugd. Eens geinstalleerd in ons hotelletje-voor-1-nacht, wat deed denken aan een motel van een ietwat vergane glorie, legde de vriendelijke gastheer ons uit hoe we het best het stadje verkenden.
Shimla is een stadje dat als het ware opgehangen is tegen de bergflank. In het koloniale tijdperk kwamen de Engelsen hier verkoeling zoeken in de zomer, en werd de zomerhoofdstad van India. Vandaag vormen de gebouwen in victoriaanse en cottagestijl het straatbeeld, weliswaar ondertussen naar Indische hand gezet.
We kuierden wat rond in de hoofdstraat, bestelden onze bustickets naar Dharamsala, passeerden langs de 'tourist information', aten een hapje, kregen plaatselijke zoetigheid aangeboden door de 1ste Israelische toeristen die we ontmoetten, maakten kennis met de massa's aapjes die hier rondlopen, rustten even uit op een plaatselijk pleintje, raakten vermengd in de studentenverkiezingen, passeerden langs een katholieke kerk en besloten dan maar stilaan terug te keren.
Opvallend is dat de mensen hier een pak rustiger zijn dan in Delhi, tegenover elkaar en tegenover ons, toeristen. Aaaah Himalaya!

Wist je trouwens dat:
- Bijna alle Indiers een snor hebben
- Rochelen en boeren in het openbaar hier een lieve lust is
- De straat oversteken elke keer een avonturentocht is
- Indiers graag met bekende bleekscheten op de foto gaan

donderdag 26 augustus 2010

Old Delhi!

Na een heerlijk ontbijt, een combinatie van French Toast en een Indisch ontbijt met geplette rijst en patatjes, gingen we onze eerste zelfstandige stapjes in Indie zetten.
We werden met de auto van het huis naar het metrostation gebracht, vandaaruit moesten we zelf onze plan leren trekken.  Omdat er in Indie nogal eens een bom durft te ontploffen moet je telkens in het rijtje gaan wachten om door een scanner te gaan.  Daarenboven zit er in elke hoek van het metrostation achter een berg zandzakjes een militair met het geweer in aanslag... Na een overstap belandden we in Old Delhi.  Dit was niets vergeleken met wat we gisteren gezien gezien hadden.
Heel drukke straten, vreemde geuren, een wirwar van mensen, auto's, riksjas, tuktuks, mensen die je aanklampen, veel te warm, niet weten waar je bent, ... Maar in Indie heb je enkel elkaar!
We trokken naar het Red Fort http://4ic.be/Th een kasteel dat in 1640 werd opgetrokken in rode steen door Shah Janan, een mongolkeizer die duidelijk niet keek om een versieringke meer of minder. Hoewel het er vandaag de dag een beetje ononderhouden bijligt, moet het daar indertijd wel aangenaam vertoeven geweest zijn. Indiers vonden duidelijk niet enkel het fort een bezienswaardigheid, bij het binnenkomen werd ons gevraagd om samen met een gezinnetje op de foto te gaan. Niet veel later lagen we te rusten op een bankje en bij het openen van mijn ogen werd ik ook lustig gefotografeerd... We voelden ons een beetje zoals de eerste negers op Expo 58. De geur van mottenballen dook ook ten gepaste tijde op, en net iets teveel naar onze zin. Soms had ik het gevoel dat Erik en Tante Gel achter mij stonden.


Bij het buitenkomen van het fort, besloten we de lokale marktjes te bezoeken met een riksja. Na een korte onderhandeling over de prijs stapten we in. Onmiddellijk beseften we dat we teveel betaalden. Deze fiets was helemaal kapot, de ketting trapte door, en de arme man moet echt afgezien hebben. Daarenboven werden we gepest door enkele 10-jarigen op de voorliggende riksjah. Na een korte, ongemakkelijke wandeling over de kruidenmarkt vroegen we om terug te keren naar de metrohalte.
We gingen enkele haltes terug naar een marktje waar Annelies enkele lichte broeken wilde kopen om zich aan te passen aan de plaatselijke klederdracht, Indiers zijn namelijk niet zo gewoon aan shorts en topjes.
Een vriendelijke man nam ons mee naar een echte Indische winkel in zijn 'tuk tuk', maar hier bleken ze niet de 'toeristenbroeken' te verkopen. Geen interesse dus aan onze kant, wel waren enkele verkopers geinteresseerd in de prijs en kwaliteit van mijn schoenen. Toen we buitenkwamen was onze chauffeur wat ongelukkig aangezien we niets gekocht hadden. Volgens mij kon hij daar ook nog eens een mooie commissie opstrijken.
We zetten onze tocht verder, en vonden eindelijk het marktje. Voor elke broek gingen we meer als 50% onder de vraagprijs, waardoor we het gevoel hadden niet zo hard afgezet te zijn. Zoals het een trouwe Westerling beaamt zag ik in de verte een Mc Donalds en daar kon ik niet aan voorbijgaan. Aangezien men in Indie koeien als Heilig aanziet, stond er alleen chicken op het menu. Mc Chicken dus...
Na dit Westers intermezzo besloten we een punt te zetten achter ons avontuur van de dag in oud Delhi. Op de terugweg naar de metro kochten we nog een extra geheugenkaartje voor het fototoestel, zodat we jullie kunnen overstelpen met foto's bij onze terugkomst.
Terug aangekomen in onze Delhi-thuis, een oase van rust na een dagje vol extreme impressies in Old Delhi werden we weer hartelijk ontvangen door Meera. Bij een tasje thee praatten we dat na over de dag.
Vanavond nemen we de nachttrein -ruikt naar nieuwe avonturen- naar Kalka en van daaruit trekken we verder naar Simla.  Misschien met de speelgoedtrein, die in niet minder dan 6 uur een traject van 96 km aflegt en meer dan 100 tunnels. http://4ic.be/Km
Van daaruit hopelijk meer avonturen op onze blog.

woensdag 25 augustus 2010

Welcome to Delhi sir!

Even vermelden dat Swiss Air een geweldige maatschappij is om mee te vliegen. Geen lange wachttijden, geen passagiers, vlotte bediening....
We waren al heel vroeg op de luchthaven en allicht de eersten die incheckten. Dat gaf ons nog 2 uur de tijd om een koffie en croissant bij Starbucks te nuttigen.
In Zurich hadden we een uurtje om over te stappen, en alles ging ook hier weer vlot. De vlucht naar Delhi, waar we tussen de locals zaten, ging vlekkeloos. Enkel het landen werd even uitgesteld wegens een zwaar onweer. We werden verplicht nog wat rondjes te  cirkelen vooraleer we konden landen.

Bij het binnenkomen van de luchthaven kregen we vast tapijt onder onze voeten en de geur van nachtwinkel in onze neusgaten. Eens buiten vonden we Rameesh. Hij werd gestuurd door onze gastvrouw en stond al meer dan 2 uur te wachten. Zoveel geduld zou aan mij niet besteed zijn.
Een half uur later waren we in onze B&B, en na een douchke (mond gesloten houden) konden we ons bed inkruipen.

Vandaag zijn we dan tegen de middag opgestaan en werd ons een heerlijk onbijt voorgeschoteld. Elk gerecht waarin eieren in herkenbare vorm in gebruikt worden is voor mij al een heerlijk gerecht. En als je het echt niet lustte, kon je er altijd wat pikante saus over gieten!

Meera vertelde ons wat we moesten zien, en belde iemand die ons heel de dag zou rondrijden.  Hij zou heel gewillig zijn, want ze had hem gestraft omdat hij eens te laat was gekomen.  Blijkbaar moet je goed kunnen luisteren in het kastesysteem. Voor 10 euro was hij onze gids voor een dag.

Eerste stop
Een lokaal fotografiewinkeltje waar mijn foto zeer professioneel werd genomen. Acht pasfoto's voor een euro, dus ik kan er weer tegen. Deze waren blijkbaar nodig om een Indische prepaid kaart te verkrijgen. Voordeel hiervan is dat je er aan hetzelfde tarief mee kan bellen naar Belgie alsof je in Belgie zou bellen. Schrik dus niet moest je straks telefoon krijgen van een heel lang telefoonnummer!

Tweede stop.
We stopten bij de Birla tempel. Een tempel die werd opgetrokken met het geld van de hele rijke familie Birla, en daarom ook niet voor niets gewijd is aan Lakhsmi, godin van de rijkdom. Eigenlijk was hier geen bal aan te zien, dus bleven we uit beleefdheid even hangen en vertrokken richting de volgende tempel.
Onderweg deden we een driveby langs het parlement, de presidentiele woning en de Indische arc de Triomphe http://4ic.be/1I

Derde stop
De graftombe van Humayun . Heel mooi, al waren ze het wel aan het renoveren. In Delhi is men trouwens alles aan het renoveren. De commonwealth games beginnen binnenkort, en daar is men blijkbaar heel fier over.

Vierde stop
De lotus tempel http://4ic.be/eG Prachtig bouwwerk van een groepering vredelievende mensen die bidden dat heel de wereld vriendjes is met elkaar. Meer zelfs, man en vrouw zijn elk een vleugel van de vogel, en wanneer deze niet gelijkwaardig zijn, kan de vogel niet vliegen...
We gingen binnen in het hart van de lotusbloem, alwaar we in stilte gehuld enkele gebeden deden voor de wereldvrede en nog veel meer.

Ondertussen waren we van de hitte en vochtigheid al redelijk sloom geworden, en dus vroegen we om huiswaarts te keren. Ikzelf was zo moe dat ik in slaap ben gevallen in de wagen. Niets om over naar huis te schrijven hoor ik u denken. Wacht dat tot je eens in Indie gereden hebt. Mijn eerste beleefdheidsvraag in de luchthaven voorspelde al weinig goeds.
IK: 'So you drive on the left side of the road then'
RAMEESH: 'Sir, we drive everywhere on the road'
En dit is vooral heel letterlijk te nemen. Moto's, mensen, fietsen, auto's, bussen... alles rijdt op enkele milimeter van elkaar door. Je zou denken dat je dan alle hulp voorhanden kan gebruiken. Niets van, Rameesh klapt beide achteruitkijkspiegels in teneinde nog meer rakelings objecten te kunnen passeren.
Gelukkig geraakten we vlotjes terug thuis. Nu wachten we bij een gezellig kopje thee op het avondeten, en daarna gaat de zoon des huizes proberen online treintickets te boeken naar de volgende bestemming. Dat geeft ons dus zeker nog een uur om te beslissen naar waar dat zal zijn, al zal het lot en de beschikbare vrije plaatsen ons ook wel een handje helpen.

tot gauw
S&A

maandag 23 augustus 2010

Vertrek

Beste allen,

Voor zij die geïnteresseerd zijn, zullen we tijdens ons verblijf in Indie, wanneer we de tijd vinden en over internet beschikken, proberen hier kort iets te plaatsen.  Neem af en toe een kijkje!

Simon en Annelies